Gisteren was ik er helemaal klaar voor. Ik had mijn notebook gepakt en wat gebrainstormd over een artikel dat ‘Pluk de dag!’ zou gaan heten. Het kwam maar niet op gang en de notities bleven steken op pakweg zes items die ik uit mijn koker kon krijgen. Mijn ingevingen bleven dus uit, het blaadje bleef grotendeels leeg. Nu was ik de afgelopen twee dagen best veel buitenshuis geweest.
De inspiratiestroom kwam maar niet op gang, door moeheid versperd. Dat is dan mijn ondertiteling van het geheel. Lam gelegd door een energiegebrek. Het had vooralsnog geen vruchtbare bodem. Best wel hachelijk, want normaliter heb ik aan motivatie en inspiratie geen gebrek. In de trant van ‘ik heb mijn dagen ook weleens niet’ heb ik mezelf erbij neergelegd. Ik had zoiets van ik ga er morgen zeker lekker tijdig en breedvoerig voor zitten. No way. Forget it! Om half vijf vannacht lag ik klaarwakker in bed en de uren vlogen met open ogen voorbij. Ik kon de slaap niet meer pakken. Hyper tot en met.
Nu zit ik hier dan. Met mijn laptop. Met een voornemen voor een artikel dat ik tot in mijn botten en zaagselhoofd voel, maar never nooit niet als ‘Pluk de dag!’ kan schrijven, laat staan aan jullie kan presenteren. Want mijn dag wordt vandaag echt helemaal niks. Niente. Nada. Nothing. Nou wil ik niet zaniken, maar het blijft hier plukloos. Er zal niets geoogst worden. Zoals het ernaar uit ziet, kom ik tot helemaal niets. Zo voel ik me dan, zegt zojuist mijn hersenloze brein tegen mij. Mijn futloze ik. Ik moest me bijeenrapen om de laptop open te doen. Dat zegt genoeg. Die positieve affirmatie heb ik vanochtend, bij het krieken van dageraad, ook maar eens lekker tegendraads overgeslagen. Zelfs een mrs. Positivo heeft van die momenten waarop ik echt niet mijn zegeningen wil tellen en dankbaarheid wil tonen. Ik had willen slapen, ronken, verloren uurtjes inhalen. Ik denk dat ik nu al toe ben aan mijn tweede bak koffie. Anders haal ik het einde van dit stukje nog niet eens. (Zegt dan mijn voorgevoel weer, vanuit de buik. Daar hoef je weer niet over na te denken als het kraken van de hersenen momenteel te veel gevraagd is. Vertrouw op je natuurlijke instincten.) Op naar meer cafeïne!
Carpe diem? Ammehoela!
De morgenstond heeft goud in de mond? Ja, ja, mooi gezegd. Leuk zinnetje. Maar niet als je slechts een minimaal aantal uurtjes nachtrust hebt genoten. En dat voor tenminste een paar keer per week, maandenlang. Dat gaat je opbreken. Dan willen je oogleden zich steevast, gedurende de dagelijkse gang van zaken, sluiten. Begin dan maar eens fris en fruitig je dag. Zonnig en vol goede moed. Met een lijf dat op bed wil blijven liggen, luiken die dichtvallen en een kop waar het zaagsel nog net niet, van ellende, uit komt zetten. Niks bij elkaar rapen. Lekker zijn! Jezelf compleet overgeven aan het nu-moment. Potverdorie. Pluk de dag? Oftewel carpe doen? Doen??? Diem, bedoel ik dus. Doen, diem whatever. Het wordt hem helemaal niet. Het leven zit niet altijd mee. Soms zit het inderdaad tegen. Je hébt van die dagen. Natuurlijk ga ik altijd voor dat laatste restje positiviteit. Laat alles wat tot dusver in je leven tegenzat maar helemaal los. Ja. Een gemiste kans in deze. Mijn slaap is mijn basis. De essentiële motor van mijn bestaan. Zonder slaap geen voedingsbodem. Zegt mijn wankele, slaperige innerlijk. Dan kom ik tot de zure conclusie, de simpele bijkomstigheid van mijn slaaptekorten, dat carpe diem een niet haalbare kaart is. Althans zeker niet op dit ogenblik. Eveneens tot de momenten die nog voor zonsondergang gaan komen niet. Dat pluk de dag / carpe diem gedoe gaat dus linea recta van mijn dagplanning af! In zoverre ik dan een planning heb. Ik voel me niet goed, ik zit slecht in mijn slaapvel, ik baal dat ik niks productiefs doe en tot niets kom. Nu wil ik niet zeuren, maar ik baal wel. Ik wil doen. Ik wil iets voor elkaar krijgen. Wat presenteren. Maar in dit moment van totale demotivatie kan ik willen, wensen of wellicht afdwingen dat ik vandaag wat neerzet maar ik kan beter berusten in het feit dat ik me moet bijeenrapen. Het is niet mijn dag. Dat er zeker wat uitgesteld gaat worden tot morgen of de dagen erna. Ik ga me niet in allerlei bochten wringen om iets uit mijn tenen te halen. Op mijn brainloze dag. Laten we morgen gaan oogsten. Tot de betere herschikgelegenheid. Het ik-hervind-mezelf-tijdstip. Ik kan hier nog wel even verder over zitten jammeren. Maar daar ben ik niet mee gebaat, maar jij ook niet. Het is zoals het is. Ik neem mijn dag inderdaad zoals die is. Er wordt niks geplukt. Klaar! Ik raap me bijeen en kom samenvattend tot het volgende. Het is een louter-zijn-dag. Een baaldag bij uitstek. Ik geef me gewonnen. Ik geef me over. Het slaapgebrek heeft mijn positieve grondslag overruled. Het zij zo. Carpe diem, ammehoela!
Accepteer, berust en hang achterover
Ik ga daar verder ook niet over liggen zaniken. To be or not to be. Het is helder, het is nu zonder enige twijfel not to be. Mijn actieve zijn is, ongewild, even gedeactiveerd. Precies. Ik vecht vandaag niet langer tegen mezelf. Tegen de bierkaai. Dat ik mijn dag zou moeten plukken. Een bij aanvang verloren zaak. Dan zou ik daar weer gebukt onder gaan. Het beste is te accepteren dat er in een mensenleven gewoonweg dagen zijn waarop het ronduit niet gaat. Niet lekker loopt. Je wezen is niet in zijn element. Dat je tot de eindconclusie komt, het is niet mijn dag. We zijn nota bene niet een stel robots die altijd emotieloos en gedachteloos vol er tegenaan moeten en kunnen gaan. Continu moeten presteren. Ik heb geen aan- en uitknop. Jij wel? Leg je erbij neer. Op jouw ik-ben-het-beu-dag. Op jouw baaldagen en jouw baalmomentjes. Ze mogen er zijn. Berust daarin. Met bezieling even niets oogsten dan wel plukken. Zijn in zijn volledige puurheid. Zonder noemenswaardig daarin te blijven hangen zodat je de ganse dag aan het malen en zeveren bent dat je tot niets komt. Ben je zelf niet snel zat. Zoals gezegd we zijn allemaal maar mens. De lat der perfectionisme van haal-het-beste-uit-mijn-dag mag echt wel af en toe wat minder hoog gelegd worden. Energielevels gaan op en neer, emoties ook. Daarbij komt nog wat je door het leven gepresenteerd krijgt ook van de ene op andere dag erg kan wisselen. Niemands bordje is ooit helemaal leeg. Neem een diepe ademteug, hang achterover en denk morgen weer een dag. En ik? Ik ga voor mijn inspiratie op mijn zanik- en zeverdagen een Pluk een roos-baaldagboek (lekker klagen en dan weer loslaten) aanschaffen. Dat heeft Inspirerend Leven dan weer leuk bedacht. Naast een kekke site die volop de mens inspireert, zijn ze begaan met de medemens. Daar bij de redactie weten ze dus wel hoe een doorsnee mens in elkaar steekt. Dat we niet allemaal van die hoogvliegers zijn. Doorleefd redactioneel bezig zijn, heet dat. Doorvoeld de lezer bereiken. Dat we niet altijd happy kunnen zijn en glorieus het leven tegemoet kunnen lachen. Misschien een handjevol, happy few. Ik in ieder geval niet. Dat er ook dagen zijn waarop je de dag niet kan plukken. Dat er dagen zijn van lusteloosheid, verdrietig zijn en dat ik zo chagrijnig ben dat de honden wegduiken zodra ze me zien. Dat is mijn realiteit. Ik hoop wel dat ik, in mijn eigen persoonlijke baaldagboek, tot wat brainstormnotities kom. Op mijn baaldag. Pluk ik toch mijn roosje uiteindelijk. Heb ik toch alles bij elkaar genomen wat geplukt. Geoogst. Plukken vanuit volledige acceptatie en berusting. Morgen lacht het leven mij vast tegemoet en pluk ik er weer uitbundig als vanouds op los. Pluk ze! Of niet? Toch? Ik laat het gewoon los en zie verder wel.
Love, Irmgard
